Problematicá

Vanuit een klein café schrijf ik met koude vingers een nieuw reisverslag over de afgelopen dagen. Een aantal dagen gevuld met ups en downs. Laat ik eerst nog maar een kopje koffie bestellen voordat ik begin, want het wordt een lange.

Het vorige verhaal eindigde op maandagnacht 3 februari. Na een goede nachtrust ben dinsdagmiddag gaan werken van 14:00 tot 18:00, een kort dagje gelukkig. Ik neem de bus naar huis met het vooruitzicht op de pizza party, mooi want ik heb honger!
Eenmaal thuis loopt Jure nogal driftig door het huis. Hij vertelt me dat zijn vriendin ziek is en dat hij morgenochtend tot maandag terug gaat naar Slovenië, o ja de pizza party gaat dus ook niet door. Hmm, oké.
Omdat ik dus nog geen boodschappen heb gedaan, omdat ik niet weer waar hier de supermarkt zit en ik geen tijd had, heb ik geen eten voor vanavond. Ik besluit buiten een rondje te lopen en kom een pizzeria tegen, heb ik toch nog een soort pizza party.

Met een paraplu in één hand en een pizzadoos in de ander loop ik terug naar huis. Op Facebook krijg ik een bericht van een andere student of ik mee wil naar een café vanavond, er is iemand jarig. Het café zit hier ongeveer op de hoek dus waarom niet. Ik vraag dan wel aan ze of ik morgen mee kan naar de supermarkt als ze gaan, ik blijf niet te lang, want ik moet morgen dan even vroeg opstaan voordat ik weer om 14:00 moet werken. Komt goed!
...
Het is 07:00 woensdagochtend... dat feestje is wat uit de hand gelopen. Rond half 1 werd ik meegesleurd de bus in naar het centrum, ik vraag hoe laat de bus terug gaat, omdat ik niet te lang wil blijven. "Die gaat zo weer terug" zeggen ze. Oké vooruit, ik ga even mee om te kijken waar wat leuke clubs zitten voor later. Eenmaal in de bus vraag ik nogmaals hoe laat de bus terug gaat. Een student vertelt dat de eerstvolgende bus pas weer om 6 uur terug gaat...damn.

Na een vermoeiende maar gezellige nacht kom ik thuis, ik zet mijn wekker op 10:30, zodat ik rustig wakker kan worden voor werk en val in slaap.

Zo zul je altijd zien, wanneer je je wekker eens nodig hebt doet ie het natuurlijk niet. Ik had mijn kleine kacheltje 's nachts aan laten staan, vanwege de kou op mijn kamer. Ik werd wat verhit wakker. Ik bedacht dat mijn wekker zo wel af zou gaan, maar besloot toch even te kijken hoe laat het was. Tot mijn schrik was het 12:50! Ik douche snel, smeer wat brood, ik haal de bus van 13:15 en kom op tijd op mijn werk! I made it! Dankzij de schrik ben ik de rest van de dag ook meteen goed wakker. Een geluk bij een ongeluk, zo zou je het kunnen noemen. De werkdag verloopt zonder problemen en ik zie weer een boel scans van erg zieke patiënten. Zo goed als elke patiënt die hier komt heeft wel een probleem. Enorm tumoren, flinke bloedingen en complexe fracturen zijn hier geen vreemde fenomenen. Gelukkig is de pathologie in het latijn goed te begrijpen en ik kan dus mee praten over de aandoeningen van de patiënten.

Rond 19:00 krijg ik te horen dat een collega mij wel even naar een supermarkt zal brengen met de auto. De vreugde van het zien van een groot Lidl bord is niet te beschrijven. Eenmaal binnen leef ik mij uit en koop ik genoeg eten om voorlopig niet meer te hoeven verhongeren. Met een zware tas in één hand en wederom een paraplu in de ander loop ik naar de bushalte. Wanneer ik thuis kom maak ik wat eten klaar en ik voel me meteen een stuk beter. Terwijl ik aan het koken ben skype ik met Michelle om haar te vertellen over de afgelopen dagen.

Het beeld stoort wat. Het geluid is ook niet zo best. *pats, weg is de verbinding.. uh..
Ik loop naar de router om te kijken wat er aan de hand is. Er knipperen een boel rode lampjes. Dat is vast niet zo goed. Ik probeer van alles, maar niets schijnt te helpen..

Daar zit je dan. In een studentenappartementje zonder huisgenoten, zonder centrale verwarming, met een klein kacheltje in een tl-balk verlichtte keuken zonder internet..

Er zit niks anders op dan Michelle een sms'je te sturen en te gaan slapen.

Het is donderdagmorgen, 06:00, mijn wekker besluit vandaag gelukkig wel af te gaan. Nog steeds geen wifi signaal te bekennen. Ik bak een boeren omelet met mijn reeds aangeschafte boodschappen, zet een kopje koffie en vertrek naar het ziekenhuis. Een dag opnieuw gevuld met zieke patiënten, tumorbiopties en andere prettige zaken. Om 14:00 ga ik weer naar huis, ik haal mijn laptop op en loop naar het dichtstbijzijnde café met wifi.

En nu? Ik wacht op een reactie van mijn Portugese huisgenoot die deze week weg is. Hij vertelde dat hij met de internet provider gaat bellen en dan zou ik het van hem horen via facebook chat. Dat was nu een uur geleden.

Om 19:30 ontmoet ik de andere radiologie studenten bij school, want vanavond gaan we uit eten. Daarna willen ze weer uit, want op donderdag is het nog drukker in het centrum. Hmm deze keer pas ik denk ik maar. Het plan is namelijk om vrijdagmiddag een weekend naar Lissabon te gaan! Het hostel is al geboekt voor vrijdag en zaterdagavond, kosten: €22. Ik sta morgen dan weer om 06:00 op, ga werken tot 14:00 en ontmoet dan de andere studenten 's middags bij het treinstation. Hopelijk vindt ik in Lissabon weer een wifi spot om even te kunnen whatsappen met Michelle, om haar een beetje op de hoogte te houden.

Het is tijd om naar mijn appartement terug te gaan. Ik zit hier nu inmiddels 2 uur. Ik kleed me zo maar om, ga wat lezen en wacht tot het tijd is om uit eten te gaan.

Ik hoop snel weer een update te plaatsen vanuit mijn appartement, dat zal waarschijnlijk nog wel even duren. Tot dan!
-Stefan